ΑΣ ΧΩΡΙΣΤΟΥΜΕ ΛΙΓΟ

Μαζί από τη στιγμή της σύλληψης. Περίπου εννέα μήνες ένιωθε το ένα το άλλο. Σχεδόν ταυτόχρονα πήραν την πρώτη τους ανάσα και γνώρισαν εμάς, τους γονείς τους.

Δύο χρόνια τώρα, είναι εξαιρετικά σπάνιες οι περιπτώσεις που τα μικρά μου δεν είναι μαζί. Είτε στο σπίτι, είτε σε βόλτες το ένα αναζητά τη συντροφιά του άλλου και εννοείται πως σ' αυτές τις ηλικίες ποτέ δεν είναι αρκετός ένας γονιός. Ειδικά τον πρώτο καιρό οι λόγοι που συνηγορούν στο να είμαστε αχώριστη ομάδα είναι και πρακτικοί κυρίως, οπότε η παρέα συνήθως αποτελείται από τους τέσσερις μας. Ο χρόνος που περνάμε όλοι μαζί είναι ανεκτίμητος και μας χαρίζει υπέροχες αναμνήσεις.

Οι μήνες όμως περνάνε γρήγορα και οι απαιτήσεις γίνονται όλο και πιο ελαστικές. Ξαφνικά αρχίζεις να έχεις την ανάγκη να κάνεις κάτι που δε χρειάζεται να προετοιμαστεί όλη η οικογένεια ή αισθάνεσαι ότι η κατάσταση στο σπίτι πρέπει άμεσα να αποσυμπιεστεί με την αποχώρηση ενός από τα δυό παιδιά. Επίσης όσο μεγαλώνουν και αποκτούν προσωπικότητα, και συνεπώς έχουν τις δικές τους προτιμήσεις, θέλεις να συνοδεύσεις το μικρό σου κάπου που να ταιριάζει αποκλειστικά στα δικά του γούστα. Στην περίπτωση μάλιστα που τα παιδιά είναι διαφορετικού φύλου, το χάσμα στις προτιμήσεις τους γίνεται μεγαλύτερο με την πάροδο του χρόνου.

Μήπως λοιπόν ήρθε η ώρα να χωριστούμε λίγο;

Οι περισσότερες οικογένειες που αποτελούνται από παραπάνω από τρία μέλη συνήθως επιλέγουν δραστηριότητες που να ικανοποιούν ένα ευρύ κοινό. Αυτό όμως δεν είναι πάντα μια αποτελεσματική λύση και συχνά καταλήγει κουραστικό.

Το κάθε παιδί έχει ανάγκη να περάσει ξεχωριστό χρόνο με τη μαμά του ή τον μπαμπά του. Μόνο οι δυο τους. Να κάνει ό,τι επιλέξει το ίδιο, να εχει την απερίσπαστη προσοχή του γονιού του, να αισθανθεί μοναδικό, να ανοιχτεί και τέλος να απελευθερωθεί από τον ανταγωνισμό που υπάρχει πολλές φορές ανάμεσα στα αδέρφια.

Όλες αυτές οι σκέψεις περνούσαν από το μυαλό μου εδώ και καιρό. Πώς θα μπορούσα να δώσω τον χρόνο και την προσοχή που αναλογεί στο καθένα τους; Πώς θα μπορούσα να κάνω λιγό πιο ευέλικτη την καθημερινότητά μας; Ώσπου προχώρησα στην πράξη μια μέρα. Άρχισα ορισμένες φορές να κάνω πράγματα με το ένα από τα δύο παιδιά. 

Το αποτέλεσμα θεωρώ πως είναι ενθαρρυντικό. Είναι πιο ξεκούραστο και για τους δύο γονείς και από την άλλη πλευρά τα παιδιά έχουν την ευκαιρία να αλληλεπιδράσουν καλύτερα με τον γονιό τους και να αναδείξουν πτυχές της προσωπικότητας τους, που ίσως να μην το έκαναν διαφορετικα.

Σ' αυτό το πλαίσιο άρχισα να αναζητώ προτάσεις στο ίντερνετ για δραστηριότητες με τα παιδιά και τι μπορεί να κάνει μια μαμά με την κορούλα της ή τον γιο της. Τότε μου εμφανίστηκε αμέτρητες φορές ο όρος "one-on-one time". Εννοείται πως ξεκίνησα να διαβάζω με ενδιαφέρον ό,τι έβρισκα. Ουσιαστικά δεν αφορά κάτι περισσότερο από αυτά που τόσο καιρό σκεφτόμουν και τελικά άρχισα να εφαρμόζω.

Με την έγκριση των ειδικών πια, συνέχισα αυτό που αρχικά ξεκίνησα για πρακτικούς λόγους. Συνέχισα δηλαδή να περνώ αρκετές φορές one-on-one time με τα παιδιά. Υποστηρίζεται άλλωστε ότι η δυναμική της ομάδας είναι διαφορετική από τη διαπροσωπική επαφή και ότι κάθε παιδί έχει ανάγκη να περνάει ποιοτικό χρόνο ξεχωριστά με τη μαμά του κυρίως, αλλά και με τον έναν από τους δύο γονείς του γενικότερα.

Το ξέρω ότι για πολλές οικογένειες είναι δύσκολο να βρεθεί χρόνος έστω και για τα βασικά. Αυτός ο ξεχωριστός χρόνος όμως με το παιδάκι σας δε χρειάζεται να είναι κάτι σπουδαίο. Μπορείτε να πάτε μαζί στο σούπερ μάρκετ ή απλά να περπατήσετε ως τη δραστηριότητά του και παράλληλα να συζητήσετε οτιδήποτε προκύψει.

Για σκεφτείτε το κιόλας...

Έχετε κάποιον πολύ καλό φίλο με τον οποίο να μην έχετε βγει ποτέ μόνοι σας για καφέ πέρα από τις κοινές εξόδους με την παρέα;

Αν όχι, γιατί να συμβαίνει αυτό με το παιδάκι σας;