Καλο φθινοπωρο!

Σεπτέμβριος! Πρώτος μήνας του φθινοπώρου και για μένα ο πρώτος μήνας μιας νέας χρονιάς. Από μικρό παιδί μέχρι και τώρα, αυτός ο μήνας σηματοδοτούσε νέα ξεκινήματα. Φέτος όμως είναι η πρώτη χρονιά που δε σκέφτομαι ως μαθήτρια, ούτε κι ως εκπαιδευτικός. Πρέπει να πάρω αποφάσεις ως μαμά.

Στα μάτια μου τα παιδιά μεγάλωσαν. Δύο ετών θα πρέπει να πάρουν κι άλλα ερεθίσματα, κι όχι μόνο όσα τους προσφέρει η οικογένεια. Θα πρέπει να ενταχθούν σε ομάδα και ίσως βρω κι εγώ λίγο προσωπικό χρόνο. Η καλύτερη λύση είναι ο παιδικός σταθμός.

Δεύτερες σκέψεις όμως έρχονται κι ξανάρχονται στο μυαλό μου. Μήπως τελικά δεν έχουν μεγαλώσει τόσο; Δε μιλάνε ακόμη καλά, ώστε να μου πουν αν κάτι τα δυσαρεστήσει. Τι θα γίνει με τις ιώσεις; Ο γιατρός προτείνει την ηλικία των τριών ως ιδανική. Γιατί να τα ξυπνάω υποχρεωτικά το πρωί;

Τι θα γίνει όμως με τα ερεθίσματα, την κοινωνικοποίηση και τη γενικότερη εξέλιξη που φέρνει η ένταξη στον παιδικό σταθμό; Είμαι σχεδόν σίγουρη ότι ίδιες ή παρόμοιες σκέψεις περνάνε από το μυαλό πολλών γονιών.

Για μας τελικά η απόφαση ήταν απλή. Έφόσον δεν υπάρχει θέμα φύλαξης των παιδιών, θεωρήσαμε σωστό γι΄αυτή την ηλικία να γίνει μια ομαλή μετάβαση επιλέγοντας απογευματινή δημιουργική απασχόληση κάποιες μέρες μες στην εβδομάδα. (Τα κριτήρια επιλογής του κέντρου είναι ένα άλλο θέμα στο οποίο θα αναφερθώ σε άλλο post.)

Όσο για τον προσωπικό χρόνο, μάλλον θα χρειαστεί να περιμένω λίγο ακόμη. Σκέφτομαι όμως ότι, όσο και να παραπονιέμαι ορισμένες φορές, οι στιγμές που περνάω με τα μικρά μου είναι πολύτιμες και σύντομα θα φτάσει ο καιρός που θα τις αναπολώ!