ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΗΣ ... ΠΙΠΙΛΑΣ

"Το δικό μου παιδί δεν πήρε ποτέ πιπίλα", "η πιπίλα επηρεάζει τον θηλασμό", "θα στραβώσουν τα δόντια με την πιπίλα", "μη δίνεις πιπίλα γιατί δε θα 'χει σωστή άρθρωση"...

Όλα αυτά... Και τα περισσότερα είναι σωστά! 

Έτσι κι εγώ αποφάσισα ότι δε χρειάζομαι πιπίλες για τα μωρά και γι' αυτόν τον λόγο δεν αγόρασα καμία! Μόνο τρεις υπήρχαν σε μία τσάντα, απ' αυτές που σου δίνουν στο μαιευτήριο!

Η αλήθεια είναι ότι ο πρώτος καιρός με τα παιδιά ήταν πολύ δύσκολος! Ο μικρός μου ιδιαίτερα είχε πολλών ειδών ενοχλησούλες κι έκλαιγε ασταμάτητα, μπορεί και για ώρες! Δοκίμασα πολλά! Ώσπου ένα βράδυ, εκεί γύρω στις 45-50 ημέρες θυμήθηκα αυτές τις ξεχασμένες πιπίλες! Με συνοπτικές διαδικασίες πλύθηκαν, αποστειρώθηκαν και εφορμόστηκαν στον διαμαρτυρώμενο. 

Η πρώτη δοκιμή ήταν κάτι παραπάνω από αποτελεσματική! Εντός δευτερολέπτου είχε ησυχάσει και μέσα σ' ένα λεπτό είχε κοιμηθεί!

Τώρα έμενε να δω μήπως έγινε μέσα του κάποια σύγχυση και δε θα ξαναθήλαζε! 

Ευτυχώς, είχε περάσει το πρώτο κρίσιμο διάστημα και δεν υπήρξε τέτοιο πρόβλημα!

Κάπως έτσι μπήκε επίσημα η πιπίλα στη ζωή του Ηρακλή, αλλά και της αδερφής του! Εννοείται ότι η επήρεια δεν ήταν κάθε φορά τόσο μεγάλη, όσο και την πρώτη, αλλά σίγουρα βοηθούσε την κατάσταση!

Η χρήση της περιοριζόταν κυρίως στο σπίτι ή και σε καταστάσεις εκτάκτου ανάγκης, όταν ήμαστε εκτός. 

Ακόμη και μετά τον πρώτο χρόνο, οπότε και τη ζητούσαν όλο και συχνότερα, δεν υπήρξε φορά που να τη θελήσουν σε βόλτα. Αυτό όμως δε με ικανοποιούσε, μιας που ο καιρός περνούσε και δεν έβλεπα καμία πρόθεση απο μέρους τους να την αποχωριστούν.

Είχα θέσει ως ορόσημο τα δεύτερα γενέθλιά τους! Με το σβήσιμο των κεριών θα σβήνονταν οριστικά και οι πιπίλες! Σαν ειρωνεία όμως, και λες και διάβαζαν τη σκέψη μου, τότε ήταν που παθιάστηκαν και δεν τις αποχωρίζονταν λεπτό! Θυμάμαι πολύ καλά τον μικρό να είναι με δύο ή ακομή και με τρεις πιπίλες ταυτόχρονα στο στόμα και να με κοιτάει με περιπαιχτικό βλέμμα!

Έπρεπε να δράσω άμεσα! Πώς όμως; 

Εδώ έβαλα τα μεγάλα μέσα! Η δύναμη της αυθεντίας! Έλαβαν ιατρική ενημέρωση λοιπόν ότι η πιπίλα απαγορεύεται, γιατί χαλάει τα δόντια!

Έτσι απλά και με τακτικές υπενθυμίσεις, η πιπίλα βγήκε από τη ζωή μας! Μες στην ημέρα εννοώ... 

Γιατί το βράδυ ίσχυαν άλλοι κανόνες! Δεν έπεφταν στην αγκαλιά του Μορφέα, χωρίς το απαραίτητο πλέον αξεσουάρ!

Σεβόμενη όμως την ιερή ώρα του ύπνου και τη μεγάλη μου ανάγκη για ξεκούραση, μαλάκωσα τα μέτρα και η πιπίλα πήρε ειδικό, νυχτερινό πάσο.

Κάπως έτσι φτάσαμε λίγο πριν τα δυόμιση. Κάπου τότε, επιστρέφοντας από μία επίσκεψη, τους είπαμε ότι ο φίλος τους δε φοράει πλέον πιπίλα, γιατί μεγάλωσε! Την πέταξε στα σκουπίδια (μεγάλο ψέμα). Πέρασαν μερικές μέρες προβληματισμού κι τότε ως εκ θαύματος, με μια πιπίλα στο χέρι πήραν τον δρόμο για τον κάδο της κουζίνας κι απλά τις πέταξαν. Αυτό ήταν!

Έγιναν εορτασμοί, καταγράφηκαν τα γεγονότα στο ημερολόγιο και δόθηκαν δώρα για να σφραγιστεί αυτή η ιστορική στιγμή!

Τελικά ο αποχωρισμός δεν ήρθε όταν ήμουν εγώ έτοιμη, αλλά όταν ωρίμασε μέσα τους η ιδέα!

Παρόλο που ήμουν πολύ αρνητική με τη χρήση της πιπίλας, τελικά βοήθησε αρκετά τα παιδιά, αλλά κι εμένα! Ζώντας όλο και περισσότερα ως μαμά, καταλαβαίνω ότι δε χρειάζεται να είμαστε απόλυτοι. Ας βγούμε και λίγο από το ιδανικό πλαίσιο, προκειμένου να γίνει η ζωή μας πιο εύκολη. Ας ακούσουμε και τι έχει ανάγκη το παιδί. Ίσως δεν είναι τόσο δύσκολο να συμβαδίσουν οι επιθυμίες τους με τους δικούς μας κανόνες, θέτοντας πάντα κάποια όρια. Όχι όμως τόσο αυστηρά, που να μην είναι εφικτό να τηρηθούν. Γιατί κάπως έτσι έρχεται η αντίδραση!