ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ "ΠΟΥΘΕΝΑ ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΚΟΡΗ ΜΟΥ"

Πόσες ταινίες δεν έχουμε δει όλοι μας που τις ξεχνάμε την επόμενη μέρα και πόσες όμως που μας κάνουν να προβληματιστούμε κι έρχονται ξανά και ξανά στο μυαλό μας με κάποια αφορμή;

Η συγκεκριμένη ταινία, η οποία πραγματεύεται τη σχέση ενός πατέρα με την κόρη του και τον ανορθόδοξο, κατά πολλούς, τρόπο που επιλέγει να τη μεγαλώνει, είναι μία από τις αγαπημένες μου.

Εντυπώθηκε στο μυαλό μου ότι πολλές φορές πίσω από μια επιφανειακή συμπεριφορά, κρύβονται βαθύτερα αίτια κι ότι θα πρέπει να σκεφτόμαστε και δεύτερη και τρίτη φορά προτού κρίνουμε ως αλάνθαστοι τον τρόπο διαπαιδαγώγησης που επιλέγει κάθε γονιός.

Σίγουρα υπάρχουν ενδεδειγμένοι τρόποι διαπαιδαγώγησης και χωρίς αμφιβολία κάποιοι άλλοι θεωρούνται κοινώς μη αποδεκτοί.

Κάθε γονιός καλείται να επιλέξει τον καταλληλότερο, γι αυτόν, τρόπο να μεγαλώσει το παιδί του, με βάση τις εμπειρίες του, την προσωπικότητά του και τις συνθήκες της καθημερινότητάς του. Όλο αυτό είναι μια διαρκής διαδικασία η οποία συχνά αμφισβητείται, γίνονται διορθώσεις και επανακαθορίζονται οι σχέσεις και οι προτεραιότητες.

Επειδή λοιπόν δεν είναι ο καθένας σε θέση να γνωρίζει λεπτομερώς τις συνθήκες που επικρατούν στη ζωή του άλλου, καλό είναι να είμαστε λιγότερο αυστηροί και επικριτικοί σε ότι αφορά στη σχέση γονέα-παιδιού, όσο βέβαια αυτή δεν αγγίζει την παραβατικότητα.

Οι περισσότεροι γονείς προχωράμε με πυξίδα την απεριόριστη αγάπη για τα παιδιά μας και τη βαθιά επιθυμία να τους προσφέρουμε τα απαραίτητα εφόδια για να είναι χαρούμενα και ασφαλή ως παιδιά και για να γίνουν ώριμοι, πετυχημένοι και ευτυχισμένοι ενήλικες.

Οι δρόμοι που οδηγούν σ' αυτή την κατεύθυνση είναι πολλοί. Ας κοιτάμε λοιπόν μακριά και ας μην κρίνουμε το κάθε βήμα.