ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΕΥΓΝΩΜΩΝ

Πριν από λίγες μέρες σε κάθε σπίτι της Βόρειας Αμερικής γιόρταζαν την Ημέρα των Ευχαριστιών.

Μ' αυτή τη γιορτή αρχικά απονέμονταν ευχαριστίες προς το Δημιουργό για τα αγαθά που αποκόμισε ο καθένας στο τέλος της σοδειάς ή για την ασφαλή άφιξη των αποίκων στη νέα ήπειρο.

Στην εποχή μας όμως νιώθουμε ποτέ ευγνώμονες για όσα κι όσους έχουμε στη ζωή μας; Θυμόμαστε να λέμε ευχαριστώ; Ευχαριστώ για όσα μας έχουν έρθει εύκολα ή λίγο πιο δύσκολα. Συνήθως τα θεωρούμε δεδομένα και ανησυχούμε γι' αυτά που δεν έχουμε ακόμη.

Όταν όμως συμβαίνει να χάνουμε κάποιο απ' όλα, έστω και παροδικά, τότε εκτιμάμε αυτό αλλά και τα υπόλοιπα. Τότε σκεφτόμαστε ότι σημασια δεν έχει μόνο το κυνήγι του επόμενου στόχου κάθε φορά, αλλά και να ευχαριστιόμαστε όλα όσα ήδη έχουμε!

Ως συνήθως, προχθές έκανα σκέψεις για το τι θα κάνουμε σχετικά με το ένα και το άλλο, που θα πάμε το καλοκαίρι, αν θα ξεκινήσουν τα παιδιά παιδικό ... . Αυτά έχοντας αφελώς διασφαλισμένο ότι όλα θα κυλάνε ομαλά και δε θα διαταράξει κάτι την καθημερινότητά.

Αδιαθέτησε όμως ο μικρός μου και χρειάστηκε να νοσηλευτεί για δεύτερη φορά μες στον μήνα. Απευθείας ξέχασα οτιδήποτε άλλο μπορεί να σκεφτόμουν. Απευθείας εκτίμησα απεριόριστα το να φτάνει το βράδυ και να είμαστε όλη η οικογένεια στο σπίτι. Μαζί και υγιείς. 

Ξαφνικά σα να χάθηκε η σπουδαιότητα όλων των υπολοίπων. Σαν να φαίνονταν υποδεέστερα όσα με απασχολούσαν.

Δε λεώ βέβαια ότι πρέπει να παραιτούμαστε από τους στόχους μας ή να ζούμε μόνο το σήμερα, χωρίς προγραμματισμό. Αυτό που συνειδητοποίησα όμως για ακόμη μια φορά είναι ότι δε θα πρέπει να χαλάω τις ξένοιαστες μέρες με αγωνίες του μέλλοντος. Καλό θα είναι να τις ευχαριστιέμαι και κάθε βράδυ να λέω ευχαριστώ για ό,τι έχω. 

Το ξέρω κι εγώ ότι σε λίγες μέρες πάλι θα ξεχαστώ και θα αρχίσω να φορτώνω το μυαλό μου με πολλά, αλλά θα προσπαθήσω να με "τσιμπήσω" και να θυμηθώ αυτό που πραγματικά έχει αξία.

Το να είμαι δηλαδή ευγνώμων για το σήμερα, ενώ παλεύω για όσα θέλω να έρθουν αύριο!