Terrible twos ×2



Έχετε ακουστά τα "terrible twos"; 

Αν όχι, σίγουρα όλοι σας έχετε δει κάποιο νήπιο να έχει εκρήξεις θυμού και να φωνάζει, να κλαίει και να χτυπιέται στο πάτωμα ή στην αγκαλιά της μαμάς του.

Αυτή πάνω κάτω είναι μια συνηθισμένη εικόνα ενός δίχρονου παιδιού που περνάει την πρώτη του εφηβεία. Αυτή είναι η "τρομερή ηλικία των δύο" ή αλλιώς τα "terrible twos". Σ' αυτήν τη φάση το "όχι" και το "μόνος μου" πραγματικά κυριαρχεί στο λεξιλόγιο του. Τώρα παλεύει με την εμπιστοσύνη που έχει στους γονείς του και την τεράστια επιθυμία του για ανεξαρτησία. Δοκιμάζει τόσο τα δικά του όρια, όσο και των γονιών του. 

Ακομή και το πιο υπάκουο και φρόνιμο παιδί, δύσκολα θα παρακάμψει αυτό το στάδιο.

Προσωπικά μέχρι πρότινος πίστευα ότι τα δικά μου παιδιά δε θα εκδηλώσουν τέτοια συμπεριφορά. Δεν είχα ιδέα γι' αυτή την ηλικιακή φάση. Νόμιζα ότι εφόσον συνεννοούμαστε καλά, όσο είναι μικρά, τόσο καλύτερα θα γίνονται τα πράγματα μεγαλώνοντας.

Ανυπομονούσα, για παράδειγμα, για τις περασμένες καλοκαιρινές διακοπές, όταν τα διδυμάκια μου ήταν 22 μηνών. Είχα τόσες ωραίες ιδέες. Μέχρι που μια μέρα, ενώ καθόμασταν στη βεράντα με θέα τη θάλασσα, η κόρη μου άρχισε να λέει "οχι" και μετά από λίγο ήρθε το "μόνη μου". Στην αρχή μου φάνηκε τόσο έξυπνο κι αστείο! Στην πορεία, κι ενώ μπήκε στο πνεύμα και ο μικρός, μόνο αστεία δεν ήταν τα πράγματα. Ακόμη κι αν το ένα δεν είχε πρόθεση να αντιδρά σχεδόν σε όλα, εύκολα παρασυρόταν από το άλλο.

Είχε επίσημα ξεκινήσει η "τρομερή ηλικία των δύο". Η άρνηση έπαιρνε σάρκα και οστά. Κι αν όλο αυτό φαντάζει δύσκολο όταν κάποιος έχει ένα παιδί, ομολογώ ότι όταν βιώνεις αυτήν την κατάσταση επί δύο, χρειάζονται μεγάλες αντοχές και γερά νεύρα. 

Για να επανέλθω στην αρχή όλων όμως, από το πουθενά βρέθηκα σ' ένα νησί με δύο νήπια που μες στη ζέστη το καθένα τραβούσε όπου ήθελε και που αν δεν ικανοποιούταν ξεσπούσε σε κλάματα. Ποιο να ακολουθήσω; Ένα εγώ κι ένα ο πατέρας τους. Κανένα όμως προς τη σωστή κατεύθυνση. Τα πράγματα πολύ συχνά έμεναν μόνα τους στην παραλία, ενώ εμείς κυνηγούσαμε δυο απαιτητικά μωρά μες στον ήλιο. Το δωμάτιο από την άλλη δεν τα κρατούσε στιγμή. Δύο τρεις μέρες και βγήκε το συμπέρασμα. Αυτό που ζούσαμε δεν είχε καμία σχέση με διακοπές. Εγκαταλείψαμε λοιπόν το νησί άρον άρον.

Φτάσαμε σπίτι μας και η ευχαρίστησή τους ήταν έκδηλη. Και η δική μας όμως. 

Το πρώτο που κατάλαβα, έστω και μ' αυτόν τον τρόπο, είναι ότι σ' αυτή την ηλικία τα παιδιά έχουν ανάγκη να βρίσκονται αρκετά σε οικείο περιβάλλον και οι βόλτες να είναι απλά ένα μικρό διάλειμμα. Επίσης σίγουρα, περισσότερο από ποτέ βοηθάει ένα σταθερό πρόγραμμα στην καθημερινότητά τους. Ακόμη, οι φωνές σχεδόν ποτέ δε φέρνουν αποτέλεσμα, ενώ το να ενδώσεις στις απαιτήσεις τους, είναι μόνο μια παροδική λύση, η οποία κάνει τις συνθήκες χειρότερες μακροπρόθεσμα.

Και τι γίνεται αν, παρ' όλα αυτά, οι εκρήξεις συνεχίζονται; Τι κάνω τη στιγμή της "μπόρας"; 

Προσπαθώ όσο μπορώ να τους αποσπάσω την προσοχή. Αν δεν τα καταφέρω, πράγμα που συμβαίνει συχνά, απλά αγνοώ τη συμπεριφορά. 

Κάτι, επίσης, που έχω καταλάβει ότι λειτουργεί βοηθητικά είναι να αφήνεις όσα περισσότερα περιθώρια επιλογής, σε πράγματα επουσιώδη, ούτως ώστε να μπορείς να έχεις τον έλεγχο στα ουσιαστικά. Για παράδειγμα, αφήνω συχνά τα παιδιά να επιλέξουν ποιες πυτζάμες θα φορέσουν ή σε ποιο πιάτο θα φάνε... . Επιπλέον τα ενθαρρύνω να κάνουν πράγματα μόνα τους, όπως να καθίσουν στα καθίσματα του αυτοκινήτου ή να ανέβουν τις σκάλες μόνα τους. Η αυτοπεποίθηση που αποκτούν τα βοηθάει στο να είναι πιο ήρεμα.

Δυστυχώς όμως στην ηλικία των δύο τα παιδιά δεν έχουν τον έλεγχο των συναισθημάτων και των παρορμήσεών τους. Επίσης υπάρχει σύγκρουση ανάμεσα στην ανάγκη για επιβράβευση και στην επιθυμία να ικανοποιήσουν τα θέλω τους.

Απλά υπομονή μέχρι τα τρία; Εύκολο να το πει κάποιος. Υπάρχουν μέρες που πραγματικά δοκιμάζεται και η τελευταία δόση αντοχής. Υπάρχουν μέρες που η μία ώρα φαίνεται αιώνας. 

Ας ελπίσουμε ότι ο παραλογισμός τελειώνει κάπου εκεί κοντά στα τρίτα γενέθλια και ότι τα "terrible twos" δε δίνουν τη σκυτάλη στα "horrible threes".

Κι αν όμως συμβεί αυτό, ας επικεντρωθούμε στα τόσα άλλα εκπληκτικά που καταφέρνουν τα μικρά μας μέρα με τη μέρα και μας κάνουν να φουσκώνουμε από υπερηφάνεια και να ξεχειλίζουμε από αγάπη.

Σχόλια

  1. Ωχ!! Να παίρνουμε μια ιδέα απ'το τι μας περιμένει..... Υπομονή..... Απεριόριστη υπομονή!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μακάρι να είστε η εξαίρεση! Αν όχι όμως, σίγουρα θα είστε πιο υποψιασμένοι! Εμείς πιαστήκαμε στον ύπνο 😉

      Διαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις

Instagram Follow on Instagram